Αυτοκαταστροφη

Δεν καταλαβαινω τους ανθρωπους. Οχι τις αναγκες τους. Αυτες μαλλον ειναι επιφανειακες τις περισσοτερες φορες. Σιγουρα καταλαβαινω τα συναισθηματα τους. Ιδιαιτερα οταν δεν τα κρυβουν, η οταν δεν φοβουνται να τα μοιραστουν. Αυτες ειναι στιγμες που μου αρεσουν: οταν ο αλλος δε φοβαται να σου πει οτι κατι τον πληγωσε, κατι τον στενοχωρει, κατι τον εκανε να πεταξει στον εβδομο ουρανο. Το να μοιραζεσαι τα συναισθηματα σου δειχνει συνεση, ειναι σημαδι υψηλης νοημοσυνης. Ξερεις δηλαδη τοτε μεσα σου οτι τη λυπη που μοιραζεσαι με καποιον αυτοματα θα τη νιωσεις μιση, τη χαρα που θα μοιραστεις θα τη νιωσεις διπλασια. Κερδιζεις σε καθε περιπτωση. Ο απεναντι σου θα επωμιστει για σενα ενα κομματι του βαρους, η θα κανει τις στιγμες χαρας ακομη πιο αξεχαστες.

Και ερχεσαι τοτε εσυ. Το αυτοκαταστροφικο ον, το κλειστο πνευμα. Γιατι κρατας μεσα σου αυτο που νιωθεις; Γιατι το κρυβεις; Σε ποναει; Αντιμετωπισε αυτο που σε ταλαιπωρει στα ισια. Το να τρεχεις να ξεφυγεις απο οτιδηποτε σε καταρρακωνει ειναι δειγμα αδυναμιας, σημαδι πως φερεσαι ασυνετα. Σοβαρεψου. Η ζωη ειναι πολυ μικρη για να κουβαλας αλυσιδες πανω σου. Με σοκαρει το οτι αυτοκαταστρεφεσαι με καθε διαθεσιμο τροπο: ξενυχτας μεχρι απολυτης εξαντλησης, πνιγεις τα προβληματα σου σε ανεξελεγκτες ποσοτητες αλκοολ, εξαφανιζεσαι για λιγο απο τη σκληρη σφαιρα της παραγματικοτητας μεσα στον καπνο απο στριφτα τσιγαρα. Εισαι περιεργο πλασμα, μου εξαπτεις την περιεργεια, με τρομαζεις με την απροβλεπτη ελαφρομυαλια σου, με τρομαζεις με την καθε σου επερχομενη κινηση.

Δεν οφειλω εγω να σε σωσω. Να μπω στη δινη των προβληματων σου και να πνιγω μαζι σου. Δεν ειναι δικη μου ευθυνη να απλωσω το χερι και να σου ζητησω να μιλησουμε, να κατανοησουμε λιγο πιο καλα ο ενας τον αλλο. Βαθια μεσα μου ξερω οτι πρεπει να σου σταθω αν με χρειαστεις, να σε παρηγορησω οταν μου το ζητησεις, να σου δωσω τη δυναμη να ξανασηκωθεις και να προχωρησεις οταν δω οτι δεν εισαι σε θεση να το κανεις. Και θα το κανω. Πες το τρελα, πες το χαζομαρα, πες το οτι θελεις. Ολοι κουβαλαμε λιγη τρελα μεσα μας. Αυτο μας κανει αλλωστε λιγο πιο ανθρωπινους. Αν ημασταν τελειοι, ουτε εσυ θα βρισκοσουν εδω τωρα να μου ζητησεις στηριξη, ουτε εγω θα ημουν αντικρυ σου να σε διαβεβαιωσω οτι ολα θα πανε καλα. Ποτε να μη ζητησεις να εχεις μια τελεια ζωη. Ονειρεψου μια ζωη με αυτα ακριβως που χρειαζεσαι και με αυτα που θα σε οδηγησουν στην ευτυχια και επειτα παλεψε με ολες σου τις δυναμεις να πλησιασεις το ονειρο αυτο. Μονο τοτε θα χεις καταλαβει το σκοπο της υπαρξης σου, τις δυσκολιες που σου επιβαλλει η ζωη και πρεπει να υπερπηδησεις, το νοημα του να ξυπνας καθε μερα οχι για χαρη μιας ρουτινας αλλα για να συνεχισεις το κυνηγι της ευτυχιας.

Μεχρι τοτε, εγω θα γυριζω εδω γυρω. Σηκωνω και εγω το δικο μου σταυρο. Οπως και εσυ ετσι κι εγω θα στραφω σε καποιον εκει εξω για να βρω στηριξη, παρηγορια, δυναμη, θαρρος, οτι ειναι αυτο τελος παντων που θα μου δωσει την ωθηση να συνεχισω. Μη νιωθεις μοναξια, γιατι ολοι πλεουμε σε ροτες παραλληλες και παρομοιες. Ειναι στιγμες που οι ροτες μας ξεφευγουν απο το προδιαγεγραμμενο και διασταυρωνονται και ολη η μαγεια συμβαινει. Γι' αυτο μη φοβασαι τη μαγεια, ειναι ικανη να αλλαξει εντελως τον κοσμο οπως τον γνωριζεις.

Και ποιος ξερει, μπορει στο τελος να ανακαλυψεις οτι αυτος ο κοσμος ειναι καλυτερος απο αυτον που αντικριζεις τωρα. Πιστεψε με, τοτε θα κοιταξεις τον ουρανο, θα αφουγκραστεις σιωπηλα τον χτυπο της καρδιας σου και θα χαμογελασεις. Γιατι τοτε θα ξερεις οτι ολα πανε καλα.