Ο άνθρωπος ειναι αξιοθαυμαστο ον. Οχι γιατι προσαρμοζεται σε καθε ειδους συνθηκες, καιρικες, χωροχρονικες, πολιτικες, κοινωνικες, οικονομικες (μην ξεφευγουμε και απο την επικαιροτητα). Οχι γιατι εχει μαθει να θεραπευει πληγες ψυχικες και σωματικες με πειρα που ο χρονος του εφερε. Οχι γιατι εχει καταφερει να δημιουργησει ενα υψηλο επιπεδο ζωης για τον ιδιο και για τις επερχομενες γενιες μεσα απο τα πολυαριθμα επιτευγματα του. Αλλα γιατι περα απο το να ειναι σε θεση να κρατησει τη μνημη του παρελθοντος ζωντανη, εχει τη δυνατοτητα με αυτο του το χαρισμα να προβλεπει τοσο το βραχυπροθεσμο οσο και το μακροπροθεσμο του μελλον, σε σημειο που οι γνωσεις του για το σημερα επιτρεπουν.
Δεν ειναι ομως προφητης, ουτε μαντης, ουτε καν μοιρολατρης οιωνοσκοπος. Ακριβως η ικανοτητα του να αποθηκευει στο δαιδαλωδες δικτυο νευρωνων του εγκεφαλου του τις πληροφοριες που αφορουν γεγονοτα που εζησε τον καθιστουν ικανο να τις χρησιμοποιει εν ειδει LEGO και να κατασκευαζει με αυτες "προβολες", προσδοκουμενες εξελιξεις του μελλοντος, προγραμματισμενες και μη. Τουλαχιστον αυτο εχουν αποδειξει οι μεχρι τωρα μελετες. Μηπως ομως ο ανθρωπος διαθετει και κατι παραπανω, μια αισθηση (οχι την εκτη, μην προτρεχεις αναγνωστη μου) που τον βαζει σε σκεψεις για το τι μπορει να παει στραβα, τι μπορει να δυσλειτουργησει και το ιδιο του το ειδος να οδηγηθει σε ενα οδυνηρο τελος, να προβλεψει με λιγα λογια την εξαφανιση του;
Ακουγεται τουλαχιστον αστειο, ισως και παρανοικο, αλλα ο συγχρονος ανθρωπος μαλλον διασκεδαζει στην ιδεα του οτι "ζυγωνει η υστατη ωρα", η τουλαχιστον, εξιταρεται στην ιδεα ενος κοσμογονικου γεγονοτος που θα σημανει το τελος του κοσμου οπως μεχρι τωρα τον ξερουμε. Τοσο που το εχει κανει κυριο θεμα σε ταινιες, βιβλια, ακομη και βιντεοπαιχνιδια. Απιστευτο; Μαθαινουμε οτι ολα θα πανε κατα διαολου πριν καν αφησουμε την ασφαλεια του σπιτιου μας, οταν παιζουμε ως παιδια. Μετα βγαινουμε εξω, μονο και μονο για να δουμε στην οθονη και να διαβασουμε επι χαρτου πως αυτο θα γινει, με ολες τις ανατριχιαστικες λεπτομερειες. Παναθεμα, κυριε Γκλουκχοφσκυ! (το βιβλιο ειναι αριστουργημα, though, ειναι το δευτερο πραμα στη ζωη μου που τελειωνω μονοκοπανια μετα απο ενα 1,5λιτρο μπουκαλι νερο μετα απο 7 χιλιομετρα πεζοπορια).
Ανατριχιαζω και μονο στη σκεψη οτι εστω και μια πιθανοτητα υπαρχει για να γινουν αυτοι οι προς το παρον φανταστικοι εφιαλτες πραγματικοτητα. Πλακα κανεις αναγνωστη μου; Να χρειαζομαι μασκα αεριων για να βολταρω στην μολυσμενη απο ραδιενεργεια Ερμου; Να φοβαμαι για τη ζωη μου οταν τα ηθη και οι αξιες των μετααποκαλυπτικων τελευταιων επιζωντων θα εχουν εξαχρειωθει σε τετοιο βαθμο, που να τραβαει κανεις μαχαιρι να σφαξει ανθρωπο για να τραφει;
NO, THANKS!
Γιατι ειναι ολοι τοσο ασχημα προιδεασμενοι για το μελλον, ακομη και αν προκειται για γεννηματα της φαντασιας; Το κακο με τον ανθρωπο ειναι οτι μερικες φορες αδυνατει να ξεχωρισει την πραγματικοτητα απο το φανταστικο, μερικες φορες δε, τεινει να φερει τα δυο επικινδυνα κοντα. Γιατι δεν φαντασιωνονται επιτελους τα αρρωστημενα μας μυαλα ενα θετικοτερο κοσμο απο το μπαχαλο οπου ηδη ζουμε; Μαλλον ζουμε σε μια περιοδο ομαδικης σαδομαζοχιστικης ψυχολογιας του τυπου "ας παμε απο το κακο στο χειροτερο, η ανοδος ειναι δυσκολοτερη απο την πτωση" κτλ. κτλ. και αλλες ωχαδερφιστικες προσπαθειες αποτιναξης των ευθυνων που ολοι φερουμε για το πως εχει διαμορφωθει η τρεχουσα κατασταση, αντι να προσπαθησουμε να βελτιωσουμε τα πραγματα.
Τελικα μαλλον δεν πρεπει να απορουμε γιατι η ψυχαγωγια μας σε καθε ειδους μεσο τον τελευατιο καιρο εμπλουτιζει τους θεματικους τις κυκλους με εσχατολογικα δραματα και σκοτεινες προφητειες. Κανουμε αυτο που ακριβως σχεδιαστηκαμε να κανουμε. Αν οχι εμεις, τοτε ο εγκεφαλος μας. Ο κακομοιρης δεχεται το πολυ κακο feedback των ημερων, της κακης καταστασης που επικρατει στον πλανητη (οικονομικα, κοινωνικα, πολιτικα, μεγαλα θεματα που προτιμω να μην αναλυσω τωρα) και απλα πλαθει τις κακιστες δυνατες τροπες που μπορουν να παρουν τα πραματα.
Ο Αριστοτελης, οταν μιλησε για το "τελος" του ανθρωπου, εννοουσε την υψιστη κατασταση που η ανθρωπινη φυση ηταν σε θεση να αγγιξει, την πνευματικη-σωματικη-αλληλεπιδραστικη με καθε τι αλλο τελειοτητα που ανθρωπος θα μπορουσε να πραγματωσει. Τωρα; Τωρα το "τελος" εχει μεινει ξερο, σκετο, σαν πικρος καφες, με απολυτα ρηχη και διολου συνυποδηλωτικη φυση ως λεξη: ολα απλως θα τελειωσουν, θα εκμηδενιστουν και θα σβησουν. Θες αναγνωστη μου απο την υστατη πυρηνικη ανατολη ενος ηλιου-φονια, θες απο το συμπαν που μας περιβαλλει, αυτο ειναι κατι που προς το παρον δεν μπορουμε να το αγγιξουμε.
Το σημερινο ποστ δεν ειχε σε καμια περιπτωση τον απωτερο σκοπο η την προθεση να μειωσει σε αξια ως προιοντα την ανωτερης ανθρωπινης φαντασιας τα τυχον καλλιτεχνικα μεσα που επικεντρωνονται σε θεματα εσχατολογικα, ουτε βεβαια να μαυρισει την ψυχη κανενος. Αν παρ' ελπιδαν κατι απο τα παραπανω συνεβη, ζητω ειλικρινα συγγνωμη, το επομενο ποστ θα ειναι χαρα Θεου (αν αυτη οντως υπαρχει).
Λοιπον, με συγχωρειτε, αλλα παω να βολταρω, να παρω λιγο αερα, οσο αυτος ειναι ακομη καθαρος (λεμε τωρα).
Υποσημειωσις: Οι τονοι θα απουσιαζουν μεχρι νεωτερας (η μεχρι επανακτησης ενος ικανοποιητικου επιπεδου στην ποσοτητα καφε που διαθετω).
Κοινως, βαριεμαι. Οχι οτι δεν καταλαβαινομαστε ομως, ετσι ;)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου